Liza May Post
De Nederlandse fotografe Liza May Post (°1965) besluit pas op haar drieëntwintigste een kunstopleiding te volgen, eerst aan de Rietveld Academie en vervolgens aan de Rijksacademie, beide in Amsterdam. Ze legt zich toe op bijzonder gestileerde fotografie en videowerken waarin ze essenties van menselijke houdingen en bewegingen tracht vast te leggen.
Post stelt zich vragen bij de dwang die mensen ondervinden van hun omgeving en hun onvermogen om zich tegen die druk te verzetten. Ze distilleert de onmacht van de mens als het ware in extreem gereduceerde scènes. De personages in haar werk zijn anonieme ‘interim-figuren’, zonder persoonlijke kenmerken. Ze keren hun rug naar de toeschouwer, draaien hun gezicht weg of verbergen zich achter of onder een kledingstuk. Tegelijk voeren ze een vreemde, irrationele choreografie uit. Haar personages zijn bevroren in een verwrongen positie, ze zijn solitair en hebben geen contact met elkaar. Ze lijken verloren rond te dwalen in een autistisch universum.
In haar videowerken is er geen spanningsopbouw of dramatische ontwikkeling. De kunstenares wil eerder een sfeer oproepen. Ze suggereert meer dan dat ze vertelt. In haar werken functioneert de logica van de droom in plaats van de rationele logica. Liza May Post omschrijft haar werken zelf als gesublimeerde beelden uit een verhaal dat zij in haar hoofd heeft. Het gaat er haar niet om dat de toeschouwer dat verhaal zou kunnen reconstrueren. Zij wil “de pointe” en de sfeer van de hele film weergeven in één gecondenseerd beeld. Dit resulteert vaak in een komische of absurde versmelting van acties en situaties, maar meestal overheerst echter een beklemmend gevoel, een wrange nasmaak.
Haar werken vertonen in een radicale kleinschaligheid psychische stoornissen, mentale haperingen en geestelijke ontreddering. Wanhoop en waanzin zijn weerkerende elementen in dit benauwend oeuvre.