Anne-Mie Van Kerckhoven / AMVK
(c)image: AMVK
"De Loreley is een film gemaakt met 54 verschillende portretten van kennissen, vrienden en familie die mij gedurende de periode tussen 1987 en 1990 thuis bezochten. Ik nodigde ze niet uit, ik heb het toeval laten beslissen. Het enige wat ik ze vroeg was me twee uren van hun tijd te geven, de tijd die ik gemiddeld nodig had om hen te schilderen. De ondergrond is plexiglas; ik zocht de kleur uit welke de persoon bij me opriep en begon met het wit van de ogen. Daarna vormde zich de rest van het gelaat. Gedurende het schilderen moesten de mensen mij recht in de ogen kijken.
“Die Loreley” van Heinrich Heine (1797-1856) is een gedicht van melancholie en onontkoombaarheid, het noodlot in zijn meest fatale vorm. Aan elk van de geportretteerden gaf ik een deel van het gedicht, in de volgorde waarop ze mij bezochten. Per strofe zijn er 9 mensen. Het gedicht telt 6 strofen.
Deze structuur bood me de kans een hedendaagse conclusie aan het gedicht te verbinden: noodlot en dood zijn slechts verschijningsvormen van liefde, wat maakt dat het de verbondenheid telkens weer is, die wint. Liefde en Dood kan men niet in dezelfde waardenschaal, op hetzelfde niveau ervaren. Dood of wat wij ervaren als “ dood ”, is een onderdeel, een fragment van de liefde, die haar bestaan in stand houdt doch die men niet tegenover haar kan plaatsen. Omdat Liefde het geheel is en dood één van haar bestaansvormen, waardoor zij zichtbaar wordt aan ons."
"In het centrum van een sociaal universum, het abstracte, dat zich manifesteert als een symbool, heeft de neiging zich te manifesteren in de vorm van een figuur. Dit gebeurt op een complexe manier, gefragmenteerd. Kijk naar de oude Goden."
− AMVK
Sound, images and editing: AMVK
Producer: Club Moral
