Het tentoonstellingsproject Middle Gate II Het verhaal van Dimpna is een samenwerking tussen het M HKA, Museum van Hedendaagse Kunst Antwerpen, en cultuurcentrum de Werft in Geel. Middle Gate II is het vervolg op de tentoonstelling Middle Gate van Jan Hoet in Geel in 2013. Het concept van de tentoonstelling is nauw verweven met de legende van de heilige Dimpna, de patrones van de bezetenen en geesteszieken, en de beschermheilige tegen epilepsie en krankzinnigheid. De legende van Dimpna is sterk verbonden met de identiteit van de stad Geel, “de barmhartige stede”.

Ria Pacquée

image: (c) M HKA, Courtesy of the artist
Madame Looking for the Right Direction Without Seeing the Beauty of the City, 1991
Fotografie

Deze foto’s zijn beelden van performances waarin de kunstenares fragmenten uit het leven van ‘Madame’ blootlegt. ‘Madame’ is een personage dat Ria Pacquée in 1981 in het leven heeft geroepen en dat door haarzelf wordt gespeeld. Van haar doen en laten zijn foto’s gemaakt die afgedrukt werden op schildersdoek. In haar eerste optredens was ‘Madame’ een deerniswekkende, aan televisie, sherry en valium verslaafde vrouw die aan huis gekluisterd was. De foto van ‘Madame’ in een vervallen interieur met lege bierflesjes typeert deze periode.

In de loop der jaren groeit ‘Madame’ echter uit tot een eenzame volksvrouw met grijze haren en een bril met zwaar montuur. Vanaf dan is ze juist actief buitenshuis en neemt ze deel aan allerlei activiteiten. Ze is steeds op zoek naar iets, iets wat haar op één of andere manier kan vervolledigen, een geliefde, een echtgenoot of gewoon gezelschap. Ze wil opgaan in de massa, maar wordt hierdoor enkel met haar eenzaamheid geconfronteerd. Zo verkoopt ze bijvoorbeeld aan een kraampje op één of andere markt "souvenirs of the man I’ve loved" (souvenirs van de man waarvan ik hield), speelt ze toiletdame in een openbare instelling of laat ze zich samen met een hond fotograferen in een smakeloos interieur dat gedecoreerd is met hondenportretten.

De foto’s van ‘Madame’ laten de belevingswereld van een vrouw met een minimum aan middelen en sociale contacten zien. Hierbij wordt tragiek gecombineerd met een zekere vorm van humor, maar zonder ooit kwetsend te zijn. Hoewel licht humoristisch, spreken deze foto’s wel van een eindeloze eenzaamheid van individuen die moeite doen om op een bevredigende manier deel te nemen aan het dagelijks leven.