Middle Gate

Philippe Vandenberg kende als geen ander het lot van de eenzame, zwoegende en rusteloze kunstenaar. Naast een grote liefde voor, en bovenal een herkenning in, het werk van onder meer Diego Velázquez en Francisco Goya, legde Vandenberg zich in de jaren tachtig vooral toe op literatuur. Dit vermengde zich gaandeweg met de creatieve act van het tekenen, waardoor Vandenberg algauw een heel eigen, expressieve stijl ontwikkelde. Il me faut tout oublier is een getuigenis van zijn radicale reflectie over en zijn omgang met de wereld. De constructie van het beeld gaat tegelijk gepaard met een deconstructie ervan, een onmiddellijke vernietiging van de creatieve act, en op hetzelfde niveau van zijn eigen subjectieve bestaan. “Ik moet alles vergeten” demonstreert Vandenbergs ‘tabula rasa’, een radeloze vlucht naar de stilte. Het werk van deze kunstenaar getuigt van een duister pessimisme en een teleurstelling in de oppervlakkigheid van de westerse wereld, die haar toevlucht heeft genomen in de strakke regels van politiek en economie. Vandenberg schilderijen en tekeningen ogen agressief en wanhopig, maar ontroeren tegelijk op een pijnlijk diep niveau.