Bruce Nauman
Bruce Nauman (°1941) wordt vaak een van de belangrijkste vaderfiguren van de hedendaagse kunst genoemd. Als een eeuwige beginneling springt hij steeds opnieuw over naar andere media en technieken en blijft zo immuun voor indelingen naar generatie en stroming.
In 1965 houdt hij op met schilderen en gaat hij zijn eerste objecten maken: verschillende T-vormen in glasvezel die met lichaamsbewegingen worden geassocieerd. Nauman zegt hierover: “Dit zijn niet zomaar vormen om naar te kijken, dit zijn de vormen van mijn lichaam en dat alleen is voldoende om hun bestaan te rechtvaardigen.” Hij is dan al behoorlijk vooruitziend door de grenzen van een sculptuur als ‘enkel een vorm om naar te kijken’ te doorbreken. Hiermee wordt hij een belangrijke pionier van de conceptkunst. Van hem is ook de uitspraak: “Je hoeft niet naar een doos te kijken – je hoeft hem alleen maar te denken.”
Nauman onderzoekt wat het betekent om kunstenaar te zijn. Eind jaren zestig filmt hij zichzelf bijvoorbeeld in zijn atelier. Tegelijk zet hij hiermee een eerste stap naar wat later een kunstvorm op zich zou worden, namelijk de mogelijkheid om de dingen op zich vast te leggen, zonder script of verhaal, met behulp van nieuwe media. Toch is het verhalende, het literaire en vooral het verbale belangrijk in zijn werk, denk bijvoorbeeld aan zijn neonobjecten gemaakt van woorden.
Kunst is wat een kunstenaar doet in het atelier. Als hij tot deze simpele maar finaal verreikende conclusie komt, wordt kunst voor hem eerder een activiteit dan een product. Nauman concentreert zich minder op het ontwikkelen van een stijl dan op de manier waarop een proces of een activiteit een kunstwerk kan worden. Voor hem bestaat het kunstenaarschap dus uit ‘de mogelijkheden onderzoeken wat kunst zou kunnen zijn’, in plaats van ‘een kunstwerk aan een collectie toevoegen’.
Naumans werk bestaat uit performance, sculpturen, environments, fotografie, film, hologrammen, litho’s, prenten, boeken en tekeningen, omvangrijke neonwerken en video-installaties.