Guy Mees
Guy Mees (1935-2003) ontpopt zich als schilder in Antwerpen in de late jaren vijftig, als de naoorlogse avant-gardekunst uit de VS haar weg naar België begint te vinden. Zijn eerste voldragen werken zijn een serie zwarte houtskoolschilderijen die evengoed als reliëfs beschouwd kunnen worden.
In 1960-1967 produceert Mees een omvangrijk oeuvre met industrieel vervaardigde kant en neonlichten in verschillende vlakke en driedimensionale composities. Ze zijn allemaal Verloren Ruimte getiteld. Rond 1970 experimenteert hij met performance en super 8 film. In de jaren zeventig, tachtig en negentig werkt Mees veelal op, of met, papier. In 1983 maakt hij weer gebruik van de titel Verloren Ruimte: hij siert zijn site-specifieke werken met gekleurd papier als een ander soort ‘verloren ruimtes’.
Het werk van Mees is systemisch, maar het systeem ontstaat in het werk zelf. Met uitzondering van een korte tekst in Flash Art in 1973, heeft hij nooit commentaar of uitleg gegeven, waarschijnlijk omdat hij gesproken en geschreven woorden als te definitief beschouwde voor wat hij met zijn kunstpraktijk beoogde. De nauwkeurigheid van het oeuvre – met in elkaar grijpende elementen uit de schilderkunst, beeldhouwkunst en performance, waarin de belangrijkheid van kleur, textuur en de ervaring van de ruimte primeren – is van een andere orde dan een louter adequate verbale ‘definitie’.
Naar het einde van zijn leven toe komt Mees los van zijn strikte keuze voor de abstractie die hem tot dan toe altijd voldoende speelruimte en variatie heeft gegeven en verkent hij het gebruik van elementen van omschrijvende figuratie.