Sigefride Bruna Hautman
Sigefride Bruna Hautman (°1955) is een opvallende verschijning als begin jaren tachtig een nieuwe figuratie verschijnt in de Vlaamse kunstscène. Ze legt zich toe op beeldhouwen, met vrijstaande sculpturen en reliëfs, en op poëtische reflecties op papier, veelal in het Engels en vaak geïllustreerd met tekstballonnen, opvallende titels en onderschriften.
Haar werk is hermetisch en moeilijk precies te duiden, en toch is het communicatief, door de hoge mate van spirituele beeldspraak die het bevat, wat het duidelijkst is in haar geschreven werk, maar wat ook in haar plastisch werk tevoorschijn komt. Haar oeuvre verenigt woord-, beeld- en schilderkunst, zonder de onderlinge grenzen te willen opheffen. Alles bestaat naast elkaar, en vormt op die manier een poëtische eenheid. Haar beelden en sculpturen lijken gestolde gedachten in klei of plaaster, de poëzie bestaat uit fragmenten, als dromen, gegroeid uit het onderbewuste. Haar werk is steeds slechts gedeeltelijk figuratief leesbaar en maakt gebruik van weerkerende symbolische beelden: opspringende figuren, maskers, urnen, ogen, planten en watergolven. Alles wordt geboetseerd, gegoten, getekend of gegrift. Het roept associaties op met de kosmologie (aarde, vuur, water, lucht) en het nodigt uit tot psychoanalytische interpretaties, maar elke rationele ontsluiering roept nieuwe vragen op, wat deze verschijningen een mythisch karakter geeft, doordrongen van geheimzinnige spanning.