Het tentoonstellingsproject Middle Gate II Het verhaal van Dimpna is een samenwerking tussen het M HKA, Museum van Hedendaagse Kunst Antwerpen, en cultuurcentrum de Werft in Geel. Middle Gate II is het vervolg op de tentoonstelling Middle Gate van Jan Hoet in Geel in 2013. Het concept van de tentoonstelling is nauw verweven met de legende van de heilige Dimpna, de patrones van de bezetenen en geesteszieken, en de beschermheilige tegen epilepsie en krankzinnigheid. De legende van Dimpna is sterk verbonden met de identiteit van de stad Geel, “de barmhartige stede”.

Wafae Ahalouch el Keriasti

°1978
Leeft in Amsterdam, NL
Werkt in Amsterdam, NL
Geboren in Tanger, MA

Wafae Ahalouch el Keriasti (°1978) wordt geboren in Tanger, Marokko, maar woont en werkt in Amsterdam. Met haar werk probeert ze naar eigen zeggen “op een onschuldige manier serieuze zaken aan de kaak te stellen op het gebied van religie, gezin en maatschappij”. Dit engagement reikt verder dan louter een artistieke praktijk. In de toekomst wil ze in Marokko een school voor kunstonderwijs oprichten, specifiek voor vrouwen.

Het feit dat ze zelf niet in haar geboorteland is opgegroeid, maakt dat ze haar maatschappelijk-religieuze visie kan uitdrukken in een niet-Marokkaanse beeldtaal. In haar tekeningen, muurschilderingen en installaties toont ze haar persoonlijke blik op de steeds meer vervreemdende wereld. Haar werken zijn veelal opgezet in vloeiende, zwarte lijnen en doen denken aan de zwart-wit prenten uit kleurboeken. Haar sprookjesachtige handschrift laat ze echter samengaan met beelden die afkomstig zijn uit een harde realiteit. Ahalouch eigent zich het beeldmateriaal uit de media toe en reageert daarmee op de dagelijkse ontwikkelingen om ons heen. Door zoveel mogelijk details achterwege te laten, reduceert ze haar werk tot de essentie. De manier waarop ze haar abstracties uitpuurt in zwart-witmotieven getuigt van een grote grafische beheersing, die ze hand in hand laat gaan met een psychologische beheersing van de inhoud van haar werk. Zo hanteert ze de wereld van het circus als alomvattende metafoor voor de complexiteit van het dagelijks leven.

Alles wat op de bühne gebeurt is een uitvergroting van het waarden- en normenpatroon van de samenleving. De grote gevoelens die El Kerasti subtiel uitdrukt bespelen het brede palet van het gehele mens-zijn: liefde, verraad, trouw, verdriet, verleiding en verbinding.